Terug naar huis

Ik heb het afgelopen dagen net even te gezellig en druk gehad om verder te bloggen, maar we zijn er weer. Ik moet zeggen, ondanks dat ik wat dingen ter verbetering zag op dit evenement, heb ik prima genoten. De spelers waren allemaal erg gezellig en heb uiteindelijk best met veel mensen kennis kunnen maken.

Vooral Zweden, Israël, Zuid-Afrika, Servië en Georgië hebben me duidelijk gemaakt dat ze het dankzij mij erg naar hun zin hebben gehad. Zwitserland noem ik er nog bij omdat ik met hen ben teruggereisd tot aan Helsinki en ik nog best veel lol met hen gehad heb. Zuid-Afrika was in ieder geval gelijk om toen ik suggereerde om de afgekeurde nickname jew-tron om te vormen naar juice-tron en Zweden zei dat het allemaal best spannend was internationaal en dat ik het allemaal lekker relaxed maak.

Uiteindelijk hebben we een top 4 gehad waar Israël op 4 stond, China op 3, Servië op 2 en Zuid-Korea op 1. De meest interessante wedstrijd was denk ik China tegen Zuid-Korea. Twee landen die niet goed international kunnen communiceren.

Erg jammer en stiekem sneu voor die jongens. Zuid-Korea lijkt graag mee te willen doen met het onderlinge vriendjes maken en lachen veel, gebaren veel en gebruiken de vijf woorden Engels die ze kunnen erg graag. Ik heb mijn eigen naam door een Koreaanse vrijwilliger fonetisch op laten schrijven en dat hielp erg goed en de Koreanen vonden het prachtig. “Jeroen den Hartooku?” Goed genoeg, voornaam perfect en ik denk dat de Koreanen erg vriendelijk zijn.

De Chinezen willen ook wel graag, maar die proberen het niet eens. Naar mij toe wel vriendelijk knikken en glimlachen en hallo zeggen, maar dat is het wel. Ze laten hierdoor op de andere teams een spannende indruk achter. Tegen Zuid-Korea verliest ook iedereen en is spannend, maar dat potje voelt in ieder geval vriendelijk aan. Elk team dat tegen China moet, is soort van ‘bang’ ofzo (behalve Georgië, die hadden de lol van hun leven terwijl ze gruwelijk hard werden ingemaakt). Heel gespannen spelen enzo.

Zuid-Korea tegen China was dan ook wel indrukwekkend. De twee veel te goede teams die sociaal gezien de buitenbeentjes zijn tegen elkaar. Wanneer er 5 tegen 5 gevochten werd in de games, klonk het alsof er meer dan honderd eenden overvlogen. “KWA KWA KWA KWAJO KWA” en dat ging geleidelijk door,afgewisseld met een “NICU” wanneer iemand iets goed deed (vooral Maleisië deed dat tijdens een match gruwelijk luid, heel grappig). Uiteindelijk wisten ze allebei een wedstrijd te winnen voordat Zuid-Korea won. De finale was eigenlijk minder spannend dan Zuid-Korea tegen China.

Nu de terugweg aan het voltooien. Vannacht om 4 uur moest ik vertrekken. Het was toen 8 uur ‘s avonds in Nederland. Intussen weet ik door het uur verschil met Finland niet of het nu half 6 of half 7 is in Nederland, maar ik ga uit van 22.5 uur reizen. Eerst met de trein van Busan naar Seoul, vervolgens Seoul naar Helsinki en als laatst Helsinki naar Amsterdam.

Markus uit Finland raadde me aan gewoon te zeggen van “hoi ik kom vliegen en ben debiel lang dus help mij”. Dit heeft geresulteerd in een gratis upgrade naar economy comfort. Lekker bezig, want daardoor heb ik zeker 6.5 van de 10 uur kunnen slapen. Net in Finland afscheid genomen van Zwitserland en nu eindelijk naar huis!

Volgende keer weer? Ik hoop het wel, want dan mag ik naar Taiwan/Chinees Taipei!

Busan event and foodz

Geen idee waar ik gebleven was met mijn koreavontuur, maar ik heb weer een blogje. Het evenement hier is goed geregeld op zich! Alles werkt prima, maar de Nederlandse evenementen zijn wel op genoeg vlakken beter. Dat gezegd te hebben heb ik het prima naar mijn zin als de League of Legends admin. Zorgen voor 19 teams van vijf plus 19 coaches, 19 managers en een grote stapel pers is zwaar, maar gezellig. Vooral Zweden, Israël, Macau en Tunesië zijn erg groot fan van me. Nederland heeft hun groep niet gehaald en ligt er uit.

Het avondeten is top! Ik heb twee keer Koreaans gebarbecued. De Koreaanse Jon Sang heeft uitgelegd hoe dat werkt: een blad sla is je wrap, daar gooi je een schijf knoflook op, groenten en vlees. Prop het bij elkaar en stouw het in één keer in je mond. Superlekker! De eerste keer met m’n competitiegroep, tweede keer met de Indonesiërs. Dat was beetje ongemakkelijk, want die praten erg vlug onverstaanbaar Engels en wisselen veel naar hun eigen taal.

Gisterenavond besloten we Chinees te eten in Zuid-Korea. Dat was prima te doen en is stukken goedkoper dan bij ons. Daarna vroeg Won (Koreaans) of we mee gingen drinken in de stad. Fucking twee uur gelopen omdat hij naar een sportbar wilde die hij kende. Ik was al verrot, maar was wel even chagrijnig toen we ook nog eens verkeerd liepen. Uiteindelijke was het wel erg gezellig. Ik heb Andre Hazes voor de jongens gezongen toen we rondje ‘landliedjes’ deden. Daarna tekst vertalen en erom lachen. Super stom, wel leuk. Maleisië is echt een blij land volgens mij. Het is allemaal zo vrolijk.

Ik lag uiteindelijk om 2 uur op bed en werd stom genoeg om 6 uur wakker. Helaas pindakaas. Maar goed, we gaan zo weer vrolijk evenementendagje draaien!

Van Leeuwarden naar Maastricht

Momenteel eindelijk mijn slaap gehad. Bij jullie is het nu 1.40, hier is het 9.40. Over 20 minuten vertrekt mijn bus naar het evenement toe en teams beginnen langzaamaan het hotel binnen te druppelen.

Gisteren ontmoette ik ‘big Leo’ op het vliegveld van Seoul. Hij stuurde me richting de trein en zei doodleuk dat ik nog 2 uur moest wachten en daarna nog 3 en een half uur moest trein reizen. Mijn totaal is hierdoor 16 uur reistijd plus 7 uur wachten. Een hele trip dus, maar ik ben hier eindelijk. Qua slaap: uurtje vliegtuig, uurtje trein en uurtje hotel. Er is wel veel goed gemaakt.

De treinreis was leuk! Beetje alsof je van Leeuwarden naar Maastricht gaat geografisch gezien. Veel gezien, maar was ook zodanig moe dat ik m’n ogen op een gegeven moment maar gesloten heb.

Nadat ik de Koreaan miste die me ophaalde in Busan moest ik hem zoeken. De andere Koreaan liet via Wechat weten dat ik naar een koffieplek moest zoeken ennn gevonden! Op naar het hotel!

Daar buurman Stanley even gedag gezegd, had ik toch alweer anderhalf jaar niet gezien. Markus uit Finland heeft z’n transfer vlucht gemist en is nu vast kapot chagrijnig, Meysam uit Iran arriveert vanavond.

Stanley en ik hebben vrienden gemaakt net) met Chong Zan, een Koreaanse scheidsrechter die ons meteen trakteerde op bier en kip. Kip met een semipittige saus en creamy bier. Smaakte goed! En was onwijs gezellig.

Daarvoor heb ik met Stanley en Koreaanse Jimmy gegeten bij een restaurantje achter het hotel. Spicy beef met noedels. Ik was vergeten hoe asociaal die Aziaten slurpen en ik heb dan ook erg lol gehad. Ik met m’n vork die slierten draaien alsof het spaghetti is, zij slurpen als een beest. Maakt niet uit, mij boeit weinig. Kan ik tenminste zonder pardon als het moet een keer een goede scheet knallen.

Gezellig gegeten, gedronken en gechilled dus. Nu tijd om eens wat voor hun evenement te doen.

Fincest

Pas geleden hadden wij een onwijs succesvolle CampZone After Barbecue. Op een gegeven moment begonnen cosplayers Arjan en Chany een heel verhaal over Finland. Stefan noemde het de ideale plek voor Chris, want iedereen kan een meisje scoren in Finland. Volgens Chany zit heel Finland te wachten op nieuwe mensen en is het nu een grote inteeltbende. Dit verklaart ook de zelfmoordstatistieken; je buurman woont 98 kilometer verderop en je zoon-oom (zoom) heeft weinig trek om het nog een keer met tante dochter te doen. Interessante theorie, ik ken heel erg weinig Finnen dus ik weet het niet.

Wat ik wel weet, is dat ik momenteel de vlucht Helsinki – Zuid-Korea te pakken heb en dat Finse babies, ongeacht ze gemaakt zijn door broerlief en zuslief of niet, fuuuucking irritant zijn. Gelukkig zitten er geen drie (!) schuin achter me. Oh toch wel. Elke keer als ik een flesje hoor vallen hoop ik stiekem dat het het jochie is. Ook Finse babies maken namelijk een takkeherrie.

Het is momenteel 7 uur ‘s avonds Nederlandse tijd en over een uurtje of zes komt mijn vlucht aan. Ik ben wel getroost door een USB poort. Ik kan gewoon m’n apparatuur opladen! Fijn! Ik heb nog wat bij de gate opgeladen ook, maar het is best relaxed dat m’n Bluetooth headset hierdoor het niet gaat begeven. Dat betekent dat ik met genoeg Slipknot die klotekinderen kan blokkeren. Niiice!

Meer troost: zowel de Koreaanse als de Finse stewardessen zijn erg lekkere dames. Ja, zelfs de mogelijke inteelt-Fin, al kwam ik er een paar uur geleden achter dat ze eigenlijk Zweeds is.

Verder was ik nog even verdwaald in Helsinki. Ik ben nogal nieuw met overstappen en ik had niet door dat m’n bagage meteen doorging naar Korea (hoop ik tenminste ha). De gigantische in Finland wonende Nederlander van de vorige blog vertelde me dan ook dat ik verkeerd was gelopen en dat ik nu weer helemaal de security door moest. Had echt dom geweest als ik niet twee uur had om te doden. Eind goed al goed. Ik denk dat ik straks zelfs nog wel in slaap weet te vallen, ondanks dat de WC schuin links voor me zit en alle Koreanen en Finnen het nodig achten om aan filevorming te doen bij mijn beenruimte. Grr.

Maar die beenruimte heb ik wel heel mooi.

Superlange reis naar Finland

Nou, dat was dan wel weer vroeg opstaan. Maar goed, inmiddels zit ik in de lucht richting Helsinki. Ik heb denk ik de beste plek in het vliegtuig, namelijk een plek zonder stoel voor me. Het is wat raar gelopen qua plaatsing. Met m’n twee meter is een plaats in het vliegtuig redelijk klote, en ik had dus gebeld. Uiteindelijk wilden ze extra geld hebben, verdienen aan reuzen dus.

 

Nu is m’n portemonnee vrij mini helaas, weinig reus aan. Dus vriendelijk daarvoor geweigerd. Uiteindelijk heb ik een prima plek te pakken alsnog. Beterrr!

 

Na het inchecken kom ik een meneer tegen die ik herken uit een filmpje over een zelfrijdende Tesla. Hij reed met z’n telefoon in z’n handen en kreeg een bekeuring terwijl het als zelfrijdende auto veilig is. Hij spreekt mij aan met de vraag of ik naar een ict congres ga in Portugal, dus ik vertel dat ik naar Zuid-Korea ga. Hij vraagt door en voor ik het weet trakteert hij op koffie en is hij me aan het interviewen voor z’n YouTube. Grappig! Ik hoop het filmpje later te linken.

 

Nu in het vliegtuig: bij het raam, met een slapende Koreaan naast me. Daarnaast zit een reusachtige vent die eigenlijk via KLM zou vliegen, maar z’n vlucht was geannuleerd en nu moest hij met dit vliegtuig. Deze meneer kon zich goed met mij identificeren qua verhalen hoe kut het is om 2 meter te zijn in het vliegtuig. Gezellig gesprek gehad.
Nu muziek aan het luisteren, headset powered by Bob. Ik zal hem proberen heel te houden enzo.

Op naar Zuid-Korea

Morgen mag ik weer op reis! IeSF, de organisatie die me eerder al uitnodigde voor China, heeft gevraagd of ik het competitiewerk voor League of Legends wil doen. Dit betekent dat ik morgen aan een weer veel te lange trip naar Busan, Zuid-Korea begin.

Het vliegen kan me gestolen worden, er is ongetwijfeld niemand van boven de 2 meter die bevriend is met vliegtuigen, maar de eindbestemming is er eentje waar ik inmiddels naar uitkijk. Ik vond China hier en daar wat onopgevoed/barbaars, terwijl de Koreanen die ik tot nu toe heb ontmoet stuk voor stuk ‘normaal’ overkomen.

Afgelopen april had ik een van de Koreanen, Won, op visite en we hebben best veel lol gehad. Af en toe was Google translate even nodig omdat hij een woord niet wist of omdat zijn uitspraak wat moeilijk was, maar het Koreaanse Engels (Konglish) is tot nu toe het duidelijkst van Engels sprekend Azië.

Het toernooi in Busan kent drie games. De Indonesische Stanley gaat aan de slag met Tekken, de Iraanse Meysam (ken ik nog niet) met Counterstrike en ik met League of Legends. Won heeft laten weten dat hij en zijn vrienden ook op de games zijn ingedeeld als tweede, nationale scheidsrechter. Helaas zit Won bij Counterstrike en moet ik het doen met een van z’n totaal niet Engels sprekende vrienden. Wel leuk om Stanley en Won weer te gaan zien. We gaan hopelijk weer veel lol beleven.

Ik zal uiteraard waar mogelijk weer wat blogs schrijven over de trip. Heb ik tenminste wat te doen in het vliegtuig ;).

Beijing (of Peking, kies maar)

We hebben met z’n allen de grootste lol continu, zelfs bij het inchecken van onze vliegreis van Yinchuan naar Peking toe. De Filipijnse James moet gefouilleerd worden en zelfs iedere pluk van zijn gigantische bos haar wordt grondig onderzocht. We hebben het naar ons zin en we zijn reuze benieuwd naar de World Cyber Arena 2016, het evenement waar we onze gloednieuwe International Referee license gaan gebruiken. Bij aankomst nemen we echter eerst afscheid van Rinie (Maleisië), Markus (Finland) en Colin (Zuid-Afrika). Zij gaan terug naar hun eigen land toe. Grappig detail: Colin vertrekt over een paar uur richting Zuid-Afrika terwijl Markus nog een nachtje in Peking slaapt. Toch is Markus een paar uur eerder thuis. Inmiddels begrepen dat alledrie de heren thuis aangekomen zijn, dus alles is prima ^_^.

Tijdens het avondeten komt de Chinese Lily naar ons toe met de hotelkamerpasjes en het nieuws dat we in Peking de hotelkamer delen. Mijn kamermaatje is Thomas uit Zuid-Afrika en de Argentijnse José mag als enige kerel een kamer voor zichzelf, maar om het goed te maken heeft hij wel de twee gezelligste buurmannen.

De hotelkamer is bloedje heet, maar gelukkig is het uitzicht erg mooi. We kijken vanuit het raam namelijk op de badkamer. Huh? Jawel, de slaapkamer en badkamer zijn gescheiden met een raam. Zo voel je je tijdens een goeie schijt- of douchebeurt nooit eenzaam! Om het af te maken is het gordijntje om een klein beetje privacy voor jezelf op te bouwen mooi doorschijnend. Nog nooit eerder in mijn leven heb ik een tweede douchegordijn moeten sluiten om op m’n gemakje een drol te draaien, only in China.

Om eerlijk te zijn hebben Thomas en ik de grootste lol om de ergernissen van de hotelkamer. De airco maakt een takkeherrie, de WC is na twee grote beurten ineens kapot en Thomas stampt de stopper van het bad zover het bad in dat het water niet meer wegloopt. Wanneer ik toch echt naar de WC moet en beneden maar wat ga zoeken, krijg ik nog één keer de fantastische gelegenheid om m’n Chinese hints-spel te oefenen. Er is namelijk geen WC-papier bij de WC’s. Daar sta je dan, poep- en veegbewegingen uit te beelden aan een hotelchinees in pak. Gelukkig raadde hij het niet in één keer, dus mocht ik het nog een keer doen.

Gelukkig hebben we het wel erg naar ons zin met z’n allen. Het is heel bijzonder om op de hotelkamer rond te hangen met Zuid-Amerika, Europa en Zuid-Afrika bijvoorbeeld. Daarnaast word ik steeds closer met José. We doen samen Hearthstone tijdens het evenement, wat betekent dat we vaak genoeg tegelijkertijd een biertje kunnen doen of dat we samen kunnen verdwalen in het winkelcentrum terwijl we de supermarkt zoeken (om vervolgens in een parkeergarage uit te komen, waar we na 5 meter lopen met een andere lift weer omhoog gaan). Het evenement zelf is misschien niet onwijs bijzonder, toch is het goed om te zien hoe ze het in andere landen doen. Veel vertragingen (gelukkig niet bij ons, wij lieten het juist weer een beetje inlopen), technische problemen en dingen die beter kunnen.

‘s Avonds veel gekletst, gedronken, gewandeld en gewoon van onze tijd in China genoten. Yinchuan was duidelijk mooier dan Peking, maar de mensen in Peking waren ook weer heel tof. Geen filmende taxichauffeurs die ons bijna verrot rijden, maar wel de Chinese evenementmedewerkers die selfie na selfie met ons gemaakt hebben. Als bonus ontmoetten we een dronken Chinese dame die opnieuw erg onder de indruk was van mijn buik. Kath’s haar was interessant, José’s baard ook, maar ze besprong mij half toen ze zag dat ik een buikje had. Echt verschrikkelijk, maar ook hier hebben we weer goed om gelachen.

Door alle gezelligheid viel het afscheid nemen ons dan ook een beetje zwaar. Won, Namki, James en Stanley waren vanaf 13.30 uur allemaal al richting huis terwijl wij pas om 20.00 uur richting het vliegveld zouden gaan. De Chinese Frank en Martin zijn met ons gaan eten en we zijn de stad nog even ingegaan. Lelijk Chinees draakkatje gekocht voor in de kast. Moet toch iets Chinees in m’n huis hebbben als ik er geweest ben ;). Anyway, ik schoot wat in de stress op het vliegveld toen ik erachter kwam dat Terminal 2 en 3 nogal ver uit elkaar liggen, er was een bus voor nodig. Beetje stresserig afscheid genomen van m’n laatste drie vrienden, maar inmiddels veel contact op Whatsapp en alles. Ik ben onwijs blij dat ik dit allemaal heb mee mogen maken, China was fantastisch!

Yinchuan 3

Ik loop gruwelijk achter, dus ik rond Yinchuan hier af en dan doe ik nog één blogje over Peking. Waar was ik ook alweer?

De avond dat we de bar vonden
Toegegeven, minder goede naam dan de avond van het schaap, maar twee avonden voor de avond van het schaap is minstens zo goed geweest als de avond van het schaap zelf (had ik al avond van het schaap gezegd?). Hoe vind je nou een goeie kroeg in China? Nou, heel simpel, vraag het aan de Chinezen en vervolgens zit je op kosten van het Chinese evenement waarvoor je in China bent lekker aan het bier en aan de whisky.

Op dit punt heb ik best veel moeite gestoken om iedereen te leren kennen, en vooral met de Koreaan Namki heb ik wat moeite. Zelf vindt hij het ook heel jammer. Hij laat van tevoren door middel van een chatbericht weten dat hij allerlei dingen wil vertellen aan ons, maar dat zijn Engels klote is. Hij blijft dan ook veilig bij Won (de andere Koreaan) zitten en maakt er samen met zijn eigen maatje in zijn eigen taal een gezellige avond van. Prima! Dan ga ik er proberen achter te komen hoe tof James (Filipijnen) en Jose (Argentinie) zijn. Inmiddels weet ik dat Jose 1 van mijn 2 beste maatjes van de trip is en dat James met een iets passievere houding ook nog steeds een heel toffe kerel is.

Met James, Jose, Markus (Finland), de Chinese Frank, de Zuid-Afrikaanse Thomas (mijn andere beste maatje hier) en de Zuid-Afrikaanse Colin speel ik een leuk drankspel waar ik nog niet eerder van heb gehoord.

Iedereen heeft een bekertje met drie dobbelstenen. Iemand begint door te zeggen dat er bijvoorbeeld vijf vieren in het spel zitten, waarschijnlijk aan de hand van wat hij zelf gerold heeft (wat hij geheim dient te houden voor de rest). De volgende mag dit verhogen aan allebei de kanten; hij mag verhogen met zes vieren of zeven vijven, maar ook met vijf vijven. Uiteindelijk kom je op het punt dat je denkt te weten dat er nooit zoveel vieren of vijven of wat dan ook in het spel kunnen zitten, waarna je vriendelijk laat weten dat de desbetreffende persoon uit zijn nek lult. Iedereen draait zijn bekertje om, het cijfer wordt geteld en de verliezer drinkt. Leuk en simpel, met als bonus dat de 1 een joker is. Telt altijd mee dus!

Vooral James bleef maar verliezen, al nam Jose later het stokje over omdat hij continu probeerde Colin erbij te naaien. Thomas speelde als een watje door continu redelijk laag in te zetten, echt weer een tegenvaller ;-). Denk dat James met de meeste slokken op zijn bed is ingedoken. Zelf lag ik er ook laat zat in, na een taxirit met een Chinese fan. Ik vraag me nog steeds af of het in China toegestaan is om taxi te rijden terwijl je continu je klant aan het filmen bent voor je vrouw. Ach, jullie weten dat ik het heb overleefd, want ik schrijf dit.

De koning van de regio waar Yinchuan in ligt
Ja, en die regio ben ik alweer vergeten! Maar nadat we onze spullen ingepakt hebben om naar Peking te verhuizen, gaan we eerst nog een mooie dag tegemoet door het graf van de oude koning te bezoeken. Perfect Disney sprookje als je het mij vraagt: koning I doet het stiekem met het liefje van zijn zoon, waarna de zoon besluit om de neus (ja, de neus, niks anders…) van zijn vader eraf te hakken. Eigenlijk besluit hij dat niet eens zelf, het is namelijk de adviseur van de koning die zoonlief erop wijst dat hij beter even oplet wat zijn vader en vriendinnetje aan het uitspoken zijn.

Een smerige rat dus, die adviseur. Nou ja, wat koning I doet is ook niet zo netjes om eerlijk te zijn. De prins wordt in ieder geval opgehangen voor zijn daden en de eerste erfgenaam is het verre neefje van koning I. Geheel toevallig de zoon van de adviseur, die nu ineens alle macht in handen heeft. Zijn zoon, koning II, vindt dat echter geen goed idee en laat zijn vader ophangen. Hij leeft vervolgens gelukkig maar niet lang, want de Mongolen komen het land binnen. Dikke plottwist dus :p.

Wat een mooie plek was dat zeg! Lekker rustig, heel groot met een prachtig uitzicht en lekker warm. Redelijk onbeschrijfbaar eigenlijk, dus laat ik dat dan ook maar gewoon niet doen.

In de volgende blog vertel ik alles over Peking en onze fantastische hotelkamer!

Meer Yinchuan

Over 5 uur en 21 minuten zal mijn vliegtuig op Schiphol landen. Dat betekent dus dat ik al heel wat dagen uit Yinchuan ben, want de tweede helft van de trip bestond uit Peking. Allemaal al lang geleden, maar toch probeer ik verder te bloggen. Misschien moet ik Yinchuan gewoon even snel wat samenvatten met kopjes enzo, al ben ik als ik eenmaal op gang ben met schrijven vrij lastig te stoppen. Ach, we zien wel, ik moet toch nog die 5 uur doden :).

Yinchuan 2
Wat heb ik ook alweer geschreven? Volgens mij iets over Chinese hints omdat ik deodorant wilde, maar volgens mij nog niets over de vriendelijkheid van de Chinezen. De enige bitch in Yinchuan was de chagrijnige beveiligingschick van de Chinese bank. Gaf Markus en mij een vrijwel veel te hoog nummertje waardoor we 3 kwartier moesten wachten, en vervolgens is Markus nog steeds niet geholpen (ik wel, ha). We snapten er in ieder geval geen kloot van hoe we aan geld gngen komen daar, want een Engelstalige pinautomaat hebben ze blijkbaar niet.

We lopen verder (op zoek naar de volgens mij eerder genoemde bar die ze ook niet hebben in Yinchuan) en zodra we een internationaal reisbureau zien weten we vrijwel zeker dat daar Chinezen zijn die Engels spreken. Nou ja, niet dus. We spelen nog een keer hints en we weten het spelletje weer te winnen. De vriendelijkheid van de Chinezen: het lieve mevrouwtje achter de balie weet hoe we aan geld moeten komen en loopt met ons de volledige straat door terwijl ze eigenlijk aan het werk is, waarschijnlijk pronkend dat ze twee lange witte kerels achter zich aan heeft lopen. Supergoed bedoeld! Wel jammer dat ze met ons mee terugloopt naar de enige bitch van Yinchuan, die malle beveiligingschick van de Chinese bank. Vervolgens bestaat er ineens een Engelstalige pinautomaat, maar die moet precies vandaag gerepareerd worden… xD

International Referee Conference
Nuttig en vele malen interessanter dan dat ik in eerste instantie dacht. Ik kan sinds Yinchuan eindelijk zeggen dat ik ook gestudeerd heb, en wel op de internationale universiteit van Yinchuan, die helemaal niet zo internationaal leek. In ieder geval vielen we behoorlijk op. Sowieso zijn de meningen van de Chinezen over het algemeen iets als dit:

Chinezen over Kathleen: ohhhhh ze is blond! *hoofdje aai aai*, ohhhhh ze is niet plat! (moet wel dat ze dat denken, in Peking stond zelfs iets als A Cup Rules All)

Chinezen over Jose: ohhhh jij kan daadwerkelijke een baard groeien! *baardje aai aai* (maar 1 keer gebeurd volgens mij, maar ik vond het bijzonder grappig)

Chinezen over Jeroen: ohhhh jij bent debiel lang! Kom kom, foto foto! Ohhhh yeahhhh jij hebt een dikke buik en die brengt geluk! Daar ga ik eens even lekker over wrijven zonder het te vragen zeg! *buikje aai aai* (stukken minder grappig dan het baardje aai aai stukje)

Chinezen over de rest: meh.

Oja, terug naar de International Referee Conference. Na drie dagen lessen volgen van Koreanen, de Finse Markus, de Maleisische Rinie en de Zuid-Afrikaanse Colin hebben we allemaal onze diploma gehaald. De lessen gingen over hoe te handelen, discriminatie, regelgeving van de spellen, competitiestructuren en meer en we sluiten mooi af met een certificaat en een officiele IeSF scheidsrechterslicentie. Ik geloof dat er pas een heel beperkt aantal waren, dus laten we zeggen dat ik vanaf heden 1 van de 15 internationale esports-scheidsrechters ben. Inmiddels iets waar ik oprecht enthousiast over ben.

De avond van het schaap
Jose komt steeds met briljante namen voor een stel van onze avonden, dus laat ik deze vooral gebruiken. We hebben de International Referee Conference voltooid, en onze Koreaanse gastheren willen dit met ons vieren. Grote baas Alex laat ons dan ook weten dat we samen twee volledige schapen gaan eten. Gelukkig bedoelt hij dat achteraf gezien zonder de darmen en toestanden, daar maakte ik me namelijk wel een klein beetje zorgen om. Het wordt echter een gezellig vreetfeest waarbij de meeste Koreanen en Chinezen aan de ene tafel zitten en de rest aan de andere tafel.

Je kunt het al raden, de Koreaan-Chinese tafel is de tafel waar netjes met stokjes gegeten wordt. Als vervanger van de vork moeten wij het echter doen met plastic handschoentjes. Schaap graaien en vreten maar. O, en drinken. Ik geloof dat het drankje bei joe heet, wat Chinees is voor witte alcohol. Erg sterk met zijn 50% alcohol, maar het smaakt behoorlijk lekker. Zoet en scherp, niet echt vergelijkbaar met iets dat ik eerder gedronken heb, maar we moeten het zeker naar Nederland halen. Ik spreek echt uit ervaring, want de enige Chinees die niet aan de Chinese tafel is gaan zitten (en tegelijkertijd de enige Chinees die geen Engels spreekt) blijft gezellig mijn glaasje volschenken. Ik vraag nog netjes of hij me dronken probeert te krijgen en hij lacht vriendelijk terug, maar hij snapt er geen reet van en schenkt vrolijk verder.

Wat een heerlijke avond was dit zeg. Veel te veel aangeschoten grapjes gemaakt en luid geweest, vooral met Colin. Met de Zuid-Afrikanen kan je behoorlijk goed lachen, zowel Thomas als Colin doen goed hun best. Deze avond staat Colin echter meer in de picture dan Thomas, met alle beledigende grappen die die kan bedenken om er vervolgens zelf het hardst om te lachen. Prachtvent! Bier en tieten zijn het favoriete onderwerp van de avond, want toen Colin vroeg wat we in Nederland in de kroeg zingen, heb ik dat liedje meteen iedereen maar even aangeleerd. Ik kan daardoor weer een stereotype afstrepen: Koreanen zijn namelijk helemaal zo serieus niet. De Koreaanse Leo heeft zelf de grootste schik als hij inclusief stom dansje het Nederlandse lied aan het zingen is. Wat een leuke mensen heeft IeSF uitgenodigd, en wat was dat schaap lekker!

Terug in het hotel wordt er een klein beetje van ons verlangd dat we nog meer alcohol naar binnen werken, want de hoge pief van de Chinese esports is gearriveerd. Hij heeft blijkbaar zo ongeveer de hele reis voor ons allemaal betaald en hoewel ook hij geen woord Engels spreekt wilt hij graag een wijntje en een biertje met ons doen. Tegelijkertijd. En nog een keer. Wat ben ik blij dat ik daar mijn meeste kwaliteiten verstopt heb ;-).

Laatste Yinchuan gedeelte in de volgende blog doen?

Yinchuan 1

Ik heb behoorlijk wat te vertellen en ik ben bang dat ik de helft ga vergeten. Inmiddels zijn we alweer bij de vierde dag Yinchuan aanbeland en heb ik nog steeds niets geschreven. Dat is deels de schuld van mijn tablettoetsenbordje, die eigenlijk net te klein is voor mijn vingers om snel te kunnen typen, en deels doordat ik probeerde om videomateriaal naar Nederland te sturen (niet gelukt, dus dat moet later maar).

Vliegtuig 2 van Beijing naar Yinchuan is veilig geland en ik heb gevlogen met Markus, de Finse instructeur. Een relaxte kerel met mooie verhalen, net ietsje langer dan dat ik ben. We ontmoeten al snel de Chinese referees, Frank en Lily. Aziaten hebben vaak een internationale naam zodat ze rekening met ons kunnen houden. Frank zegt terecht dat wij als bleekscheten zonnebrand moeten hebben, want het is hier lekkerder weer dan in Nederland. Nou, Lily regelt dat wel, echt een lieve meid; biedt continu haar excuses aan voor van alles en nog wat en is er echt honderd procent voor ons. Ook heb ik deodorant nodig, dus Markus en ik besluiten om Yinchuan even in te gaan om wat te kopen en om een drankje te doen.

Met behulp van wat hints/gebaren (gelukkig ben ik daar goed in) lukt het me al gauw om te slagen. Gewoon even naar je oksels wijzen en PSHT zeggen en iedere Chinees antwoordt met een veel te lange aaaaaahhhh! Lekker makkelijk. Dat drankje doen op een terrasje komt er echter steeds niet van. Alles is altijd gemaakt in China, maar de terrasjes blijkbaar niet. Voor een klein bedrag hebben we een Chinees drankje gekocht bij de supermarkt, goatsjie genaamd. De naam hebben we onthouden doordat het een beetje als goatee klinkt. Nooit kopen, wat een smerige bocht is dat. Soort van gek smakende babyjagermeister. In ieder geval een leuk rondje Yinchuan gelopen met Markus :).

Het Holiday Inn hotel is fantastisch, met een lekker groot bed waar zelfs een grote meneer als ik in pas. Prima douche ook, lekker ruim, echt dikke prima. Wel jammer dat je op een trip als deze weinig meer ziet dan het hotel en zijn omgeving, al werd Lily spontaan enthousiast toen we langs de Yellow River reden. Blijkbaar iets speciaals in Yinchuan, maar niet iets waar ik ooit van heb gehoord.
De andere mensen die ik al snel ontmoet zijn de Koreaanse scheidsrechters en de scheidsrechter uit Indonesie. Ik schrijf mijn volgende blog over het team, op het moment van schrijven is mijn mede-Hearthstone-scheidsrechter Jose (Argentinie) in het Spaans naar huis aan het bellen. Ik moet zeggen dat het best relaxed klinkt als achtergrondherrie, al klinkt zijn Engels volgens de Braziliaanse Kathleen als Borat xD.

Het avondeten was de eerste avond erg gezellig. Het eten is behoorlijk pittig, pittiger dan wat wij gewend zijn maar ik vind het eigenlijk wel lekker. De vele botten in het vlees zijn dan weer wat minder, zit heel de tijd in mijn mond te zoeken naar botjes zodat ik ze op een beleefde manier weer uit kan spugen. De Koreanen, Indonesier en Fin joinen ons, en ook Rinie uit Maleisie schuift aan. De Koreaanse jongens zijn aan het begin nog wat verlegen, maar al gauw beginnen ook zij een beetje te gniffelen om alle verschillen die we hebben. Eentje eet met stokjes, de ander met vork. Als ik een poging tot eten met stokjes doe, is het ijs al gauw gebroken en beginnen we allemaal wat beter ons best te doen. Gezelligheid met de halve wereld, terwijl de andere helft pas vanavond laat aankomt. Ik ga na mijn teamblog meer bloggen over Yinchuan en de International Referee Conference, want ik heb nog meer dan genoeg te vertellen.